Ik heb een stokpaardje: ‘Je kunt alleen iets verbeteren dat er is’.

Ik geloof heilig in snel ideeën uitwerken en tastbaar maken om vervolgens de tijd te nemen, in meerdere iteratieslagen, de boel te verfijnen, verscherpen en meer passend te maken.

Wanneer je werkzaam bent in het domein van sociale innovatie, dan kom je er al snel achter dat niet alleen kennis en vaardigheden, maar juist ook houding belangrijk zijn om effectief te kunnen opereren. Door de jaren heen heb ik enkele constructieve ‘mindsets’ (of houdingen) kunnen identificeren die de praktijk vereenvoudigen. Deze zijn dan ook de leidraad voor hoe ik projecten aanvlieg.

Iedereen heeft kennis en ervaring - vooral over hun eigen leven. Door actief deze kennis en ervaring te betrekken in ontwerp- en verandertrajecten zorg je ervoor dat eindproducten en/of -resultaten relevant en duurzaam zijn. Bovendien zijn mensen dan betrokken bij, en eigenaar van, wat er is ontstaan.

In elke context van sociale innovatie heb je te maken met mensen - en mensen zijn grillig en voorspelbaar in hun onvoorspelbaarheid. Ik wil graag menselijk gedrag begrijpen. En mensen handelen vooral in het nu. Kennis heeft helaas veel minder invloed op gedrag dan de directe omgeving waarin mensen verkeren. Daarom is het optimaliseren van de omgeving waarin je opereert essentieel in een succesvolle implementatie. Dit is het vormgeven van een ‘enabling environment’.