Mijn vader’s dochter

Morgen, 18 juni, zou mijn vader 78 geworden zijn. Hij is er al bijna 11 jaar niet meer. Meer dan een decennium verlopen, en de wereld is niet meer hetzelfde. Toch is het onwerkelijk dat hij er al zo lang niet meer is. Ik denk nog bijna dagelijks aan hem, ik mis hem, en hoe ouder ik word, hoe meer ik hem in mezelf terugzie.

Mijn vader was een liefdevolle, oprechte en loyale man, die soms om die eigenschappen onbegrepen werd. Iemand die met hart en ziel, en veel charisma, zich kon storten in een project. Voor geen andere reden dan dat hij er volledig in geloofde. Hij was helemaal ok met wie hij was, en zelfs de grootste (medische) tegenslagen droeg hij dapper en blijmoedig.

Maar voor mij was mijn vader vooral een anker. Een constante en onvoorwaardelijke bron van liefde, steun en vertrouwen. Ik zou hem graag nog eens spreken. Sparren over onderwijs, politiek, fotografie, technologie, filosofie en reizen. We hadden onze onderonsjes, waar mijn zus en moeder nooit tussen konden komen, en die ik dus nu al bijna 11 jaar mis.

In mijn eerste jaar van de kunstacademie, nu al weer bijna 17 jaar geleden, kreeg ik de opdracht een korte documentaire te maken. Het mocht over van alles gaan, maar ik wist vrijwel meteen dat het over mijn vader moest gaan - en over dat waar hij vol overgave zijn werkende leven aan wijdde: onderwijs.

De film is absoluut geen meesterwerk. Technisch gezien schort er van alles aan. Maar het is een werk waar ik wel erg trots op ben. Ik heb mijn vader kunnen vastleggen in zijn kracht, herkenbaar voor velen, en het is iets dat wij samen, elk met onze eigen passie, hebben kunnen maken. Hij was helemaal zichzelf, en ik was helemaal mezelf: het is echt, en het is liefde. En zo herinner ik hem, en zie ik mezelf, het liefst.